Bugüne kadar olmasını istediğim ama ne çare bulamadığım kafamdaki insan tipi, bana O’nu gösteriyor.

Neden mi Selahattin Demirtaş diyorum.

Söyleyeyim:

Samimiyetine, faşizme, her türlü ayrımcılığa karşı çıkacağına inandığım için,

Kürt siyasetindeki duruşuyla olduğu gibi, pek çok açıdan da Demirtaş'ın duruşunu beğeniyorum. Anlayışını doğru buluyorum. Bazı kesimlerin 'oyları bölme' tartışmasını açmalarına da itiraz ediyorum. Bu demokratik bir söylem olmadığı gibi, yarışmalar için akıllı bir yol da değil.

Bir de O’na oy vermeyin, nasıl olsa kazanamayacak, diyorlar. Bu bir teslimiyetçilik değil midir? Kavga yalnız kazanmak için verilmez. Kavga çoğu kez, bu âlemde ben de varım demek için yapılmaz mı?

Madem öyle, yüz yılı aşkın zamanda bir kerecik olsun siz gelin bu defa da, Cumhurbaşkanlığı için toplumsal barışı sağlayabilecek, hükümetle halk arasında bir denge oluşturabilecek bir ismin seçilmesi için yani Demirtaş için, bir araya gelelim, oylar da bölünmesin, demezler mi insana.

Her şeyden önce halkın anlayacağı bir dille konuşuyor. Kavgadan, husumetten değil; barıştan, insandan yana olmaktan söz ediyor. İnsanlara tebessüm ederek konuşuyor. Bu o insanın gönlünde karanlıklar değil, aydınlığın olduğunu gösteriyor. Alçak dağları ben yarattım demiyor.

© Güneydoğu Ekspres