Sonrasındaki açıklamaları da son derece makul karşılanabilecek ifadeler. 22 Ekim’de Meclis Grup Toplantısı’nda ise çıtayı biraz daha yükselterek “Öcalan Meclis’e gelsin, DEM Grubu’nda silah bıraktığını ilan etsin. Bu dirayeti gösterirse ‘umut hakkı’ ile alakalı yasal düzenlemenin yolu açılsın. Kandil ve Edirne değil, adres İmralı’dan DEM’e uzansın ve terörü ülke gündeminden çıkartalım” dedi.

Bu sözleri duyduktan sonra masamdan sakince kalktım bir sigara yaktım ve kahvemi tek yudumda içtim.

Bir daha dinleme ihtiyacı hissettim. Ve birkaç defa daha.

Bırakın Bahçeli’den duymayı, sokakta sıradan bir insandan bile duyma ihtimalimizin olmadığı bir açıklama. Zira, “kökü kuruyana kadar” benzeri cümlelerin baş savunucusu kendisiydi yıllarca. O da değil, Bahçeli’nin açıklamasından yarım saat önce bu manada bir şeyler söyleyen herkes önce linç edilirdi sosyal medyada sonra da gözaltı ve tutukluluk süreci ile baş başa kalırdı. Tarihimiz bununla alakalı nice örnekle dolu. Türkiye’nin bir halklar mozaiği olduğu yönündeki söyleme bile “ne mozaiği ulan” cümlesiyle cevap verilen bir coğrafyada yaşıyoruz zira.

Tabi politik çelişkiler listesini uzattıkça uzatabileceğimiz bir sürü can yakıcı – can alıcı söylem var tarihimizde.

Aslında buradaki amaç Öcalan’ın serbest bırakılıp Meclis’te konuşmasının yolunu açmak değil bence. Sanırım bunu mümkün kılan bir yasal durum ve düzenleme de yok (en azından şimdilik). Bahçeli, en uç noktadan örnek vererek “çözüm” konusunda bir şeyler yapılması gerektiğini ifade etmek istedi. Zaten bu tür bir açıklamayı yapabilecek birkaç kişiden biri de Bahçeli’dir.

Tamam istedi ama elde ne gibi veriler ve çözüm önerileri var?

Korkarım ki şimdilik elle tutulur bir şey........

© Güneydoğu Ekspres