Bu kez sahne yine Orta Doğu.

İran ve İsrail arasındaki gerilim, patlayan bombalar ve sıcak çatışmalarla çoktan bir savaş diline dönüştü.

Gökyüzünde uçuşan füzeler, şehirlerin üzerinde patlayan bombalar ve sığınaklara koşan çocuklar… O bildik tablo yeniden önümüzde.

Bu dil, bu sahne, bize yabancı değil. Bu dil, şehirleri yıkar, çocukları yetim bırakır, anaları ağlatır. Bu dil, kazananı olmayan bir savaşın kapısını aralar.

Ve hepimiz biliyoruz ki patlayan bombaların sesinde insan yoktur.

Orada sadece güç vardır.

Gösteriş vardır.

Körleşmiş bir kibir vardır.

Ama insan yoktur.

Bugün İran ve İsrail gerilimini izleyen dünya, dün aynı dehşeti Suriye’de, Irak’ta, Filistin’de ve Ukrayna’da izliyordu.

Savaş sahneleri değişiyor, sınırlar değişiyor, ama acı hep aynı kalıyor.

Yine aynı feryatlar, yine aynı siren sesleri, yine enkaza dönüşen sokaklar, yine çocuk cesetleri.

Kayıpların dili yoktur.

Bombalar hangi ülkeye düşerse düşsün, yıkımın dili hep aynıdır.

Bir babanın çocuğunu enkazdan........

© Güneydoğu Ekspres