Annelik... Sadece bir biyolojik gerçek değil, yaratılışın en kutsal halidir.

Bir annenin yüreği, evladının ilk nefesiyle atmaya başlar.

Uyandığında ilk onu arar, uyuduğunda dualarını ona sarar.

Çünkü anne olmak, Allah’tan alınan bir emaneti ömür boyu kalbinde taşımaktır.

Ve bu emanet zarar gördüğünde, annenin yüreğindeki sarsıntı yalnızca insani değil, ilahi bir yankıdır.

Bir annenin en temel hakkı, çocuğunun saçını okşayarak büyümesini izleyebilmektir.

Kokusunu içine çekmek, uykusuna şahit olmak, ilk adımını alkışlamak…

Çünkü annelik, sadece doğurmak değil; sabırla, sevgiyle, umutla bir ömür adamaktır.

Ancak bu coğrafyada, özellikle de Kürt anneleri için o hak çoğu kez doğumla değil, ölümle başlar.

Evlat daha dünyaya gelmeden bir kimliğin yüküyle anılır; bazen adıyla, bazen diliyle, bazen sadece doğduğu yerle sorgulanır.

Daha çocukken dışlanır, gençken yaftalanır, büyüdüğünde ise çoğu kez “tehlike” ya da “hedef” olarak görülür.

Ve her ağıt aynı cümleyi yineler: “Yavrum gitti, ben de gittim...”

Kürt meselesi konuşulurken; siyasiler dosya açar, akademisyenler kavram sıralar, televizyonlar “güvenlik”........

© Güneydoğu Ekspres