Bir fotoğrafın altına iliştirilmiş sade ama ağır bir cümle:

“Gözün arkada kalmasın. Ceren bana emanet!”

O an durdum. Klavyenin başında zaman bir süreliğine aktı, sonra durdu. O cümleyle birlikte belleğimdeki yaralı arşiv açıldı, kelimeler geri çekildi. Gözümde Ceren’in yüzü, Zelal’in bebekliği, Yeşilköy’de yapılan o ilk röportajın yankısı... Ve içimde sessizce dile gelen tek bir cümle vardı:

“Bazı emanetler, yürekle taşınır…”

Pervin Abla’yı, Savaş Buldan’ın faili meçhullere kurban gittiği günden bilirim. O günden bu yana “barış” kelimesini ağızda döndürerek değil, bedeliyle taşıyanlardan. Hayat arkadaşını, çocuklarının babasını kaybettikten sonra bile ne bir adım geri attı ne de bir kez haykırmaktan vazgeçti.

Savaş en acımasız yüzünü gösterdiğinde, o hep barışın şefkatli ama direngen sesiydi. Tıpkı Savaş Buldan gibi. Dönemin kirli karanlığında, barış demenin bile suç sayıldığı........

© Güneydoğu Ekspres