Bir süreden beri eğitim verdiğim kurumda, her yaş ve meslek gurubundan katılımcı var. Hem bana, hem onlara göre dersler verimli geçiyor, kendilerini ifade etme ve anlatma imkanı buluyorlar, sorunlar ve sorular masaya yatırılıyor, ilişkiler ve ilgisizlikler örnekleriyle tartışılıyor, ortak paydalarda buluşuluyor, çözüm yolları aranıyor, yazım teknikleri anlatılıyor, özetle sürenin nasıl geçtiği belli olmadan dersler akıcı ve pozitif geçiyor…

Yani farklı meslek gruplarından gelen, anlatacakları ve anıları çok olan, hala çalıştığı için emeklilik hayalleri de kuran, seyahat planları yapan, ülkenin derdini dert edinen katılımcılarla zaman su gibi akıyor…

Geçenlerde uzun süredir tedavülden kalkan mektup yazma konusunu tartıştığımızda ortaya ne anılar ne örnekler döküldü anlatmam çok zor. Dersin bitimine doğru “gelecek derste herkes istediği birine mektup yazsın, içindekileri boşaltsın dedim, bunu bir ev ödevi sayın!” diye de ilave ettim. İyi ki de etmişim, bir hafta sonra önüme bir mektup konuldu, okudum, paylaşmadan geçmek haksızlık olurdu. Adresi de alıcısı da belli olmayan mektup acaba herkesi, hepimizi, kapsamıyor mu? Kararı ve yorumu okuyanlara bırakarak aradan........

© Gerçek Gündem