Zehirlenme vakaları, iş kazaları, otel, parfüm imalathanesi yangınları, elektrik akımına kapılarak, ya da orman yangınlarında yanarak ölümler, fay hatlarına inşa edilen, malzemeden çalınarak yapılan ve çarpık kentleşmeye neden olan çökmeler sonucu yitip gidenler, (bu konuda insafsız patronlar ve işveren ne der, ne düşünür acep?) maden kazaları, yangın tüpü olmayan otellerde hayatını yitirenler, kendi sessizliğini büyütürken silah, kurşun, bıçak darbeleriyle can veren kadınlar, tatile gelen gurbetçilerin akla hayale gelmedik ölümleri…

Sonrasına gelince; İzlediğimizde yüreğimiz dayanmıyor, izlemediğimizde vicdanımız kanıyor ihmaller, ihtimaller, açıklananlar, gizli kalanlar oradan oraya savrulup dururken “artık yetmedi mi?” sorusu ise havada asılı kalıyor. Böylece nefes alıp verirken bile hüzün soluyor, içimizi çekerek ve gözlerimizi silerek nerede cumhuriyetin coşan, koşan, yapan ruhu diye iç çekip duruyoruz…

İnsan düşünmeden edemiyor! MEB çocukları müze, sergi, tiyatro, konser, kütüphaneye götürme yerine sınıflarda maket mezar taşları yaparak temizletmişti ya! Şimdi gel de gençlerin ümitsiz, çıkışsız, geleceksiz oldukları gerçeğini yok say. Ve onların geleceklerini ülke dışına çıkışta aramalarını görmezden gel. Bu liste uzayıp gider biz sorulara geçelim.

Her şeyi bilen MEB acaba eğitimin sadece okul, diploma, kazanç kapısı, ya da iş garantisi olmadığını, eğitim- öğretim kurumlarının o ülkenin ve ulusun aynası olduğunu, var olma ve yok olma süreci olduğunu bilmiyor mu?

Ülkemizi yönetenler; Kuralsızlığın faturasını ödeyen, aç gözlü müteahitlerin riskli alanlarda çalıştırdığı emekçilerin, içimizi yakan iş cinayetlerinin, haksız yere yaşanan ölümlerin hesabını sorarken, önlemleri artırmayacak mı?

Ülke yetkilileri; Kendi girişimleriyle işyeri açan, meslek sahibi olmayı başaran, kişisel gayretleriyle gurur duyan, başkalarının övgüsüne, takdirine, alkışına ihtiyaç duymadan kendi ayakları üzerinde yaşam savaşı verirken, özgüvenini fark ettirme çabasına giren kadınlara “3 değil, 5 çocuk........

© Gerçek Gündem