İnsanların hayatına dokunan, onun yaşamını dolduran, onu hiç terk etmeyen, ona olan inancı ve itimadı hiç sarsılmayan ezeli ve ebedi yol arkadaşları vardır. Yine umutsuz olduğu anlarda, en ihtiyaç duyduğu zamanda, aradığı yanıtları onda bulduğu, omuzuna dokunan, yüreğine yerleşen ve onu hiç terk etmeyen dostları vardır. Bu bazen bir öğretmendir, bazen bir yol arkadaşıdır, bazen de bitmeyen senfoni gibi, hayat boyu bitiremediği bir okul gibi onu hep aydınlatan ve adı ATATÜRK olan bir önderdir, öncüdür, başöğretmendir…

Yine bazı sevgiler benzersizdir, eşsizdir, karşılıksızdır. Yurt sevgisi, evlat sevgisi, anne- baba sevgisi, ATATÜRK sevgisi gibi…

Küçüklerin büyük bayramının 105. yılında aklıma gelenler…

Belleğimde çocukluk yıllarıma ve ulusal bayramlara ait hiç silinmeyen pırıl pırıl kareler var. Çocukluğumda 23 Nisan çok özel kutlanırdı. Günler öncesinden evde, okulda hazırlıklar yapılır, okuldaki iş bölümü ve görev dağılımı çerçevesinde rollerimize çalışırdık. Ront, dans gösterileri, mahalli oyunlar ekibimiz, koromuz, bando takımımız vardı. Bayrak ve flamayı kimin taşıyacağı, kimin şiir okuyacağı çok önceden aramızda tartışılır, uzun boylular seçilir ve benim hevesim hep kursağımda kalırdı…

Unutamadığım bir başka anıma gelince; Kars Gazi İlkokulu olarak 23 Nisan’da Orduevi’de yapılacak çocuk balosuna günler öncesinden annemin özenerek diktiği özel giysilerimizle katılacak, ağabeyimle birlikte Tuna Dalgaları eşliğinde vals yapacaktık (fotoğraflarımız hala durur). Ben ayrıca okul korosunda solo olarak “Hoş Gelişler Ola Mustafa Kemal Paşa” adlı özel besteyi okuyacaktım. Okulda ve sınıfta kaç kez çalıştığımızı, yetinmeyip evdekileri bıktırma pahasına ne kadar çok prova yaptığımı hala unutamam. (Ah sorumsuz ve sorunsuz çocukluk yılları ah!) Tıpkı tangomuzu ve solo parçamı başarıyla yerine getirdikten sonra dönemin Kars valisinin beni yanına çağırarak;........

© Gerçek Gündem