Arnavut ciğeri kimileri için vazgeçilmez, kimileri için de uzak durulması gereken bir yemektir. Daha çok erkeklerin damağının tercihidir. Ciğere burun kıvıranlar daha çok kadınlardır. Sevenlerin çoğu benim gibi “Eli kadeh tutanlardır”.

Ben ciğerin her türlüsünü çok severim. Kuşbaşı doğranmış, tavada kızarmış, yanında sumaklı soğanla sofraya geleni favorimdir. Ama dilim dilim tavada kızarmışı da kabulümdür. Üstüne biraz kırmızı biber, biraz kekik, biraz kimyon serpilene hiç itirazım olmaz. Bol soğanlı yahnisi de kabulümdür.

Ama…

Edirne’nin yağda kızarıp hafif gevrekleşmiş ciğerini, yine yanında kıtır kıtır kızarmış acı sivri biber ile yemeye doyamam.

Ustanın ciğerleri ustura kadar keskin bıçağı ile ayıklamasını seyretmesini de severim.

Şimdiki gençler usturayı pek bilmezler. Onlar için müzelik bir alettir.

Ustura, çeliğin en keskinleştirilmiş halidir. Kemik bir sapı vardır. Özel deri kayışla perdahlanır!

Özel tası, at kılından özel sabun fırçası, kan taşı, takımı tamamlar.

Keskin bir ustura, kâğıdı havadayken ikiye bölmelidir!

Artık yok!.. “Tıraş Müzesi”ne sığındı.

Ciğere dönersek… Bir de Adana’da çok yenen, akciğer dürümü vardır ama pek rağbet etmem.

TİRAN’DA NASIL ARNAVUT CİĞERİ ARADIM

Tüm açıklamalardan sonra gelelim, bu lezzetli yemeğin memleketine!

Yıllar önce bir Tiran gezisi sırasında, köftecilerin, kokoreççilerin, börekçilerin arasında boşu boşuna ciğerci aradım, durdum.

O yıllarda ben de çoğunluk gibi bu kuşbaşı doğranıp yağda kızartılan ciğerin, Arnavut kökenli olduğunu sanıyordum.

Sonradan bu bilginin yanlış olduğunu öğrendim.

Şöyle ki, Arnavut ciğeri,........

© Gazete Pencere