BENCE; özneyi kaybediyoruz!

Ormana bakarken ağacı göremez olduk; Türkiye’yi, Dünya’yı konuşurken İnsan’ı unuttuk! Veya bize unutturdular, farkında değiliz!

İnsan, hayatın öznesidir. Öznesi olmayan cümlenin yüklemi nasıl anlamsız olursa insanı merkeze almayan her tanım eksik kalır. Halk, toplum, millet, devlet geneli ifade eder ancak insan olmadan hepsi değersizdir, anlamsızdır, güçlü değildir. Ağaç olmadan orman olamayacağı gibi...

“Ağaçlara bakmaktan ormanı görememek!..“ bir genel doğrudur. Özellikle siyaset söyleminde bir propaganda aracı olarak kullanılır. “Sen, genele, sonuca bak, güne takılıp kalma, büyük resme bak, ağacı değil ormanın görkemini gör” gibi söylemlerle muhataplarını zamandan ve mekandan kopartır bir hayal aleminde yaşatmayı amaçlarlar.

Bu çok etkili bir propaganda tekniğidir. Aksini düşünenleri, konuşanları, yazanları fesat çıkartmakla, hatta “halkı yalan haberlerle isyana teşvik etmekle” suçlarlar; suçlamaları yaygınlaştırır ve toplumu korkuların kuşatması altına alırlar.

Türkiye’de toplum, çok uzun zamandır bu tür bir propagandanın etkisinde kaldı; afyon yutmuş gibi uyuştu, tepkisizleşti, değer eksenini kaybetti, içten içe çürümeye başladı...

Bu propagandadan hepimiz/herkes nasibini aldı; Televizyon programları, gazetelerin köşe yazıları hatta muhalefet partilerinin konuşmaları çok uzun süredir insanı ve onun gündelik sorunlarını dile getirmez, konuşmaz oldu.

İktidarın oluşturduğu gündemi durmadan tartışıyoruz. Bu da genellikle dış politika konuları oluyor. Kendi insanımızın yaşadığı hayat pahalılığı, gelir........

© Gazete Pencere