Bence; su biterse hayat biter...

Bu söz, Konya’da bir alt geçidin reklam panosunda yazıyordu.

Konya’ya kadar İki saatlik karayolu yolculuğumda üstüme çöken hüznün sanki cevabını bu reklam sloganı veriyordu; Su biterse tarım biter. Gerçekten Konya ovasında görüntü bunu doğrular durumdaydı; su tükenmiş tarım bitmiş gibiydi...

Geçen hafta Konya üzerinden Ankara’dan Silifke’ye gittim. Ankara çıkışından 40 kilometre sonra başlayan yol kenarı tarlalardaki görüntü bir garipti; boş tarlalar çoğunluktaydı, buğday ekilmiş alanlar ise perişanlık sergiliyordu. Nisan ayı sonuna gelinmiş, ekinler henüz 5 santimmetre boy alamamış; görüntü hüzün veriydi.

Ovaya hakim olan manzara ekinlerin yeşil rengi değil sulama trafolarının elektrik direkleriydi; göz alabildiğince orman gibi boş boş bekleşiyorlardı. “yağdır mevlam su” yakarışında Mevlevi dervişlerine benziyorlardı.

1975’ten bu yana bu yolu kullanırım; Konya ovasını ilk defa bu kadar terkedilmiş gördüm.

Ankara’dan Karaman’a kadar 300 kilometre; yol boyunca binlerce hektar tarla yeşile hasret; ekilmemiş, ekili olanlarda susuzluktan mahzun... Sanki Konya Ovası kaderine terk edilmiş gibi...

Üstüne üstlük, sebze alanlarını ve meyve bahçelerini don vurmuş. Yol boyu konuştuğum herkes durumdan şikayetçi. Karaman’da elma, Mut’ta kayısı, Silifke’de narenciye ve çilek üreticileri don zararlarının çok fazla olduğundan yakınıyorlar; Devletten bir haber bekliyorlar.

Buralarda esnafın,........

© Gazete Pencere