Siyaset, kamu kaynaklarının hangi tercih ve önceliklere göre harcanacağı meselesidir.

Sağ siyaset sermayenin güçlenmesini savunur. “Her mahallede bir milyoner yaratacağız” filan der. Bin bir türlü teşvikle, vergi kolaylığıyla, doğrudan destekle, bazen kayırmayla sermayenin palazlanmasına öncelik verir. Oradaki mantık sermayedarın güçlenmesi, yatırım yapması, yani iş kurması, istihdam sağlaması, üretimi artırması, böylece toplam serveti büyütmesidir. Sermaye dağılacağına sınırlı sayıda elde toplansın istenir. O sınırlı sayıda elin de bütün toplumun yararına olacak işler yapacağı umut edilir.

Sermaye kutsanır. Emek ezilir. Bu bir ekonomi politikası tercihidir. Bugün Türkiye’deki iktidar da işte bu sağ siyaseti izler.

Emeğin örgütlü olduğu toplumlarda emekçi kendini kolay kolay ezdirmez. Sendikalılaşma oranının  civarında olduğu ülkemizde ise emekçinin sesini duyurması, toplu sözleşme yoluyla hakkının peşine düşmesi zordur.

İşçinin elindeki en değerli yaptırım gücü grevdir. Türkiye’de grev hakkı çok büyük ölçüde sınırlanmıştır ve iktidar grevleri yasaklamakla övünür durur.

Cumhurbaşkanı Erdoğan 2017 yılında yaptığı bir konuşmada, "Biz iktidarımız döneminde grev tehdidi olan her yerde OHAL’i devreye soktuk. Bu sayede iş dünyasını rahatlattık" diyordu. Sermaye kutsanır, emek ezilir işte…

Akape döneminde grev yasaklarının "yatırımları koruma" ve "ekonomik istikrarı sürdürme" amacı taşıdığı hükümet........

© Gazete Pencere