Yakışıksız benzetmeler pek kolay havalara atılıp tutuluyor. Birbirlerini uzun yıllardır tanıyan adeta birbirlerinin ciğerini bilen gerçek ve tüzel kişiler çocukluğumuzun masum oyuncaklarını müstehcen bir malzeme haline getiriveriyorlar ve milyonlarca yurttaşın duyacağı şekilde kullanıyorlar. Alkış aldıkları sürece devam edecekler.

Biz kardeşimle topacımızın dökülen boyalarını elimizdeki kuru boyalarla yenilerdik. Hızla döndürdüğümüzde oluşan renk geçişlerini kaçırmamak için hemen yere çömelirdik. Hoşumuza giderdi. Topacın gittikçe yavaşlamasıyla şekillerin, renklerin sakinleşmesini kendi sakinliğimize katardık. Sonra bir daha, baştan. Bir döngü. Bitmeyiş.

Çocukluğumuzun 80 kadar yıl öncesinde de topaç çeviriyordu çocuklar. Bu defa Allatini Köşkü’nün bahçesindeydiler. Köklü Allatini ailesinin beşinci kuşak çocukları… Topaç çevirdiklerini nerden mi biliyorum? Bilmiyorum. Ama ahşap bir topaç milattan önce 2000’de Tutankamon’la birlikte mezarının içine konduysa, yine milattan önce 1250’de bu defa Çin’de bir mezarın içine konduysa bu oyunun 1900’lü yılların başında Georgio Allatini ve ailesinin yazlık olarak kullandıkları Allatini Köşkü’nün bahçesinde ya da anneleri kızmadıysa, köşkün çocuklara ayrılmış oyun odasında oynanmadığını kim iddia edebilir…

Basında çıkan haberden Koç Holding’in kültürel yatırım kapsamında........

© Gazete Pencere