Cuma namazı şirin bir camide. Hızanoğlu camiinde. Hutbenin konusunu unuttum. Kılmak için kılmak, aradan çıkarmak için kılmak, üzerindeki ağır bir yükü atmak için kılmak... Yolda eski bir nurcu dostla karşılaştım. O hala eski yerde. Gıpta ettim. Okumaya, düşünmeye, değişmeye, büyümeye lanet olsun dedim. Neden bütün bunlar beni buldu, o eski dost gibi kalamadım? Tezatlar, inkisarlar, çatışmalar, huzursuzluk, gerginlik, tedirginlik. Keşke o dost gibi kalsaydım ve öylece yaşlanıp ölseydim! Kitaplar yazıyorsun, bazı insanlar aydınlanıyor belki. Ama kendin karanlıklardasın, karanlıklarda kalıyorsun. Yine kandil havası, yine sıkıntı. Ferdi Tayfur öldü. Yıldızlar da ölüyor, şöhretler de ölüyor. Benim adamım Müslüm Baba idi. Çok daha diplere iniyordu. Lise yıllarında dinlerken kendime zarar vermekten korkardım. Müslüm Baba gerçek bir iptila. "Arabeskin ilahı" diyebilirim. Daha doğrusu arabeskin kutbu. Orhan, Ferdi onun yanında çocuk gibi. Celal Şengör ile Dücane Cündioğlu'nun programını dinledim. Konular güzel, sohbet tatlı, malumat çok, netice yok. Şengör çok doğal. Bir bilim adamı olarak bugüne kadar tanrının varlığı hakkında en ufak bilimsel bir kanıt bulamadım diyor. Zihninin içini çok merak ediyorum. Bu kadar zeki bir kafadan böyle bir söz nasıl çıkar? Dücane ortada. Her zaman olduğu gibi. Tanrı olabilir de olmayabilir de diyor. Agnostik olduğunu kabul etmeyen bir agnostik. Her sahici zekanın geleceği yer burası. Emin olamamak, kesin konuşmamak. Eminlik ve kesinlik cahillerin işi. Beş yüz bine yakın izlenme var. Yorumlar takdir, tebrik ve alkışlarla dolu. Bunların çoğu da moderatör Fatih Altaylı'ya. Program fena değildi, keyifli de değildi. Konuştular, güldüler, içtiler, dağıldılar. İki saat boyunca. Neyi çözdüler? Hiçbir şeyi.........

© Gazete İpekyol