Ah çocukluğum, ah masum çocukluğum;

Ne çabuk da kayboldun, kurban olduğum.

Hani, mevsimlerden bahar idi, rüzgâr eserdi; güney doğudan, Yüzlerce ekleme ipli, uçurtmamı uçurtmuştum gökyüzüne.

Seslenirdi aniden ablam! N….. dedim diye azarlardı!

Azarlardı ki, gark olurdum hüzün’e!

Ah Çocukluğum, ah masum çocukluğum;

İlkokul kıyafetlerim, beyaz yaka siyah önlüktü sahip olduğum. Tam sekiz ay misafir ettiğim, o yamalı sadık esvaplarım;

Birde yamalı ayakkabım, içine balon şişirdiğim,futbol topum!...

Kilit tutmaz çatlamış çantam, birkaç defter ve kitaptı arkadaş olduğum..

Ne bu günkü gibi, kirlenmişliğimiz vardı;

Ne de, her tarafta savaş, kan ve gözyaşı akardı!

Belki de vardı, biz bilmezdik savaşın korkunç adını;

Okul ödevimiz Türkçe’de, Hasan ile çomarı ezberlemek vardı!

Ah Çocukluğum, ah masum çocukluğum;

Aynı sınıfta,........

© Gazete İpekyol