Yolculuğun başladığı ve sona erdiği, kimi zaman heyecanla kimi zaman hüzünle dolan mekânlar. Kimileri kavuşma umuduyla beklerken, kimileri bir vedanın burukluğunda kaybolur. Otogarlar, hayata dair küçük birer sahne gibidir; insanı yola düşüren amaçlar, sevinçler, kaygılar ve umutlar… Tüm bunlar o büyük kalabalığın içinde sessizce saklanır. Ve biz orada, sadece geçip giden yolcuları değil, aynı zamanda hayatın kendisini izleriz.

Düşünsenize, her yolcu bir hayat hikâyesi taşır. Kimisi sıcak bir aileye, kimisi soğuk bir şehre, kimisi yepyeni bir başlangıca gider. Birileri otobüsten iner, memleketinden gelen kokuya hasret kalmış; diğerleri bavulunu sıkıca tutmuş, yeni bir şehirde hayata tutunmaya hazırlanmaktadır. Bu çeşitlilik, otogarları sıradan bir yerden çok daha fazlası yapar. Her otobüs, bir insanı sevdiklerine kavuşturur ya da başka bir yolculuğa başlatır.

İşte otogarlardaki bu gelip gitme hali, bana hep dünya hayatını hatırlatır. Hayat da tıpkı otogarlar gibi; her an birilerinin geldiği, birilerinin ayrıldığı geçici bir durak. Dünyaya gözlerimizi açtığımızda "merhaba" deriz, ama vakti saati geldiğinde, bu duraktan ayrılmak da kaçınılmaz olur. Kimse bu dünyada kalıcı değildir. Burası, sonsuz bir yolculuğun........

© Gazete İpekyol