Hani derler ya “Olmayınca olmuyor,” diye. Zaman zaman bırakmak gerekiyor ipin ucunu. Devamlı akışın ters yönüne kürek çekmek insanı bezdirdiği gibi işe de yaramıyor.

İnsanoğluyuz; sorunlarla karşılaşmadan, sıkıntılarla yüzleşmeden gerçekler kafamıza dank etmiyor. Durumun vahametini başımızı bir nebze belaya sokmadan anlayamıyoruz. Kolayı zor yapıyoruz, bataklığa düşmeden öğrenemiyoruz. Uzun zaman önce yaşadığım, “İnsan kurtarma,” refleksim devreye girdiğinde frene basmamı sağlayan bir olaydan söz etmek istiyorum. Ailecek görüştüğümüz bir arkadaşıma kahvaltıya gitmiştik. Çok tatlı iki kızları var; büyüğü iç mimar, küçüğü sosyolog. Bize hediye olarak dört parçalı bir tangram almış küçük olanı, hep birlikte uğraşmaya başladık. Kızların babaları çok saygıdeğer bir insan ama epey bir inatçı ve iddiacı. Sıra ona geldi, zor bir şekil seçtik, bir türlü seçtiğimiz şekildeki gibi birleştiremiyor parçaları. (Bilirsiniz, tangramın parçalarını kılavuzunda seçtiğiniz şekle göre birleştirmeye çalışırsınız.) Adamcağız öyle çeviriyor olmuyor, böyle çeviriyor olmuyor. En sonunda “Bu parçalardan biri eksik,” dedi. Hırçınlaştıkça hırçınlaştı, işin tadını kaçırdı. Onu böyle içine şeytan kaçmış gibi görmeye alışkın olmadığımızdan ne yapacağımızı şaşırdık ve donup kaldık.

Gözlüklerini taktı daha bir ciddileşti. “Bu parçalardan biri fazla,” deyip saçma sapan bir şekil çıkarttı ortaya. Dakikalarca yaptığı şeyin şekille hiç alakası olmadığını anlatamadık adamcağıza. Küçük kız beni kolumdan çekti ve “Bırakın yapamasın,” dedi. Onu köşesinde tangramla baş başa bıraktık ve biz çaylarımızı alıp balkona çıktık. Bir süre kendisiyle kalan arkadaşımız sonunda yapamayacağını anladı ve vaz geçip hiçbir şey olmamış........

© Gazete Gerçek