Şu an çocuk ya da genç olsaydım geçmişte edindiğim kazanımlardan hiçbirine sahip olamayacaktım. Bunu ifade ederken de çok mutlu olamıyorum, kendim için sevinemiyorum. Bizden sonrakileri düşününce insan ister istemez büyük bir yeise kapılıyor. Sanıyorum birazcık da sorumluluk hissediyorum yeni nesle karşı. Hepsini böyle derbeder, ellerinde cep telefonu, kendilerinden bihaber gördükçe afakanlar basıyor. En çok da zamanın ne kadar değerli olduğunu anlatamadığım için kederleniyorum. Bir daha yerine koyamayacakları tek şeyin boşa geçirdikleri sağlıklı anlar olduğunu fark etmelerini sağlayamadığımız için bizim jenerasyonumuz ve bizden öncekiler son derece suçluyuz. Bunu bildiğim için çocuklarımıza sitemler etsem de canı gönülden kızmaya ve öfkelenmeye içim el vermiyor. Bizler onları silahsız bıraktık. Evde başka bir dünya, dışarıda bambaşka bir dünya ikileminde kaldılar.
Geleceğin bilinmeyen topraklarına onları sürerken ceplerine para koyuyoruz diye üzerimize düşen görevi yerine getirdiğimizi farz ettik. Onlarla aramızda her türlü uçurumu yarattık. Sadece teknoloji anlamında değil sosyal yaşamın içinde de birçok şeye biganeyiz. Onlarla aynı atmosferi paylaşan birbirinden başka varlıklar haline geldik. Ne onların konuştuğu dili anlayabiliyoruz ne de kendimizi onlara anlatabiliyoruz. Hal böyleyken bize sığınmaları pek mümkün görünmüyor. Elbette kendilerine başka kapılar arayacaklar: Sanal alemler, kötü alışkanlıklar, yanlış arkadaşlıklar, onları uçurumun dibine çekecek ortamlar…Onları buralardan çekip alabilmek için tek gücümüz aitlik hissi; ama ne yazık ki aileleri olarak bu........

© Gazete Gerçek