Bizi diğer canlılardan ayıran sadece aklımız değil, duygularımız da. Bu duygular sayesinde hayata ve birbirimize tutunuyoruz. Duygularımız, gözleri görmeyen hayvanların tabiatta canlı kalabilmesi için kullandığı antenler kadar sosyal hayatta tutunabilmek için bizlere gerekli. Aynı zamanda hem kendi varlığımız hem de toplumsal varlığımız için bir uyarı zili. Ne yazık ki bizler tüpte gaz kaçağı var mı diye çakmak tutup kontrol eden bir milletin fertleriyiz. Duygularımızı neden önemseyelim? Başımız belaya girince gerekeni yapmaya çalışırız nasıl olsa. Son noktaya gelsek bile kendi duygu durumumuzun farkına varamayız. Kulaklarımızdan ateş çıkacak kadar öfkeliyken bu halimizden bihaber oluruz çoğunlukla ve öyle kararlar veririz ki hayatımızı mahvederiz. Mutlulukla huzuru birbirinden ayıramayız. Sevildiğimizi anlayamayız; çünkü kendi duygularımıza kör olduğumuz için karşımızdakinin gözlerinde sevgi ve şefkati okuyamayız. Ama bize sorsanız çok duygusal insanlarız. Evet, belki öyleyiz; ama onların farkına varamadıktan ve kendimiz için kullanamadıktan sonra bu duyguların bize ne faydası olacak? Bir köşeye çekilip “Bu olay karşısında ne hissediyorum?” veya “Beni böyle hissetmeye götüren ne?” diye düşünmediğimizden bodoslama dalarız hayatın içine. Durmamız gereken yerde durmayız. Zavallı ruhumuza ve bedenimize de öyle bir yükleniriz ki, her tür hastalık peşi sıra gelir. Bilimsel çalışmaların çoğu gösteriyor ki neredeyse bütün kötü hastalıkların temeli yanlış yaşamaya ve duygularımızı hor görmeye dayanıyor.
Sorunumuz sadece psikolojik değil sosyolojik de. Çünkü bu durum toplum olarak hepimizi etkiliyor. Milyonlarca insan bu durumdayız. Belki içimizden birkaçı bu girdaptan kendini kurtarmıştır; ama çoğunluğumuz duygusal körlük içindeyiz. O yüzden olumsuz dış etmenlerden çok etkileniyoruz. Duygularımıza kanca atmak isteyen her türlü gücün elinde oyuncak........

© Gazete Gerçek