Tabiat bize, bizim düşündüğümüzden çok daha fazlasını anlatır. Bunu anlatırken bize canlı canlı gösterir, şahit tutar. İnsan ne zaman doğayla olan ilişkisini, sadece kendi fayda ve kazanımları üzerinden yorumlamaya başladı işte o zaman gerçekleşti felaket kehanetleri. İnsan, bazen doğayı sadece ihtiyaçları olan şeyler üzerinden okur. Ama tabiat, düşüncelerimizin ötesinde derin bir dil konuşur bizimle. Ve bu dil, okumayı öğrendikçe daha çok şey anlatır. Yapraklar, rüzgârın yönü, ağacının kökleri arasında hissettirdiği bağ; bunların hepsini zarif bir dille anlatır.

Hayal edin, bir tramvay yolculuğundasınız iş çıkışı saati olması sebebiyle inanılmaz kalabalık, tutunmanıza bile gerek kalmıyor insanlar sizi sıkıştırdığı için. Ne hissediyorsunuz? Nefes almakta güçlük çekiyorsunuz, çantanızdan çıkartmanız gereken bir eşya olacak olsa o kadar bile bir alana sahip değilsiniz. Kişisel alanınız ihlal edilmiş durumda, rahatsız, huzursuz, daralmışsınız, bir an önce inmek istiyorsunuz sadece. Ama konu ağaçlar, ormanlar olunca işin seyri bir anda........

© Gazete Gerçek