Pep Guardiola, dün Emirates Stadyumu’nda muhtemelen kariyerinin en büyük utancını yaşadı. Takımının aldığı 5-1’lik mağlubiyet, Katalan teknik direktörün kariyerinde şimdiye kadarki en farklı mağlubiyeti olarak kayıtlara geçti. Sonucun ortaya çıkış şekli de bu utancı daha artırdı.

Yaklaşık bir saat boyunca karşısında hayli çekingen bir rakip bulsa da, Manchester City’nin kendi travmasını atlatamadığı görüldü. City’de son aylarda yaşanan kriz, giderek daha da kötüsüne dönüştü. Bu durum takımın karakterini sarsarken, Guardiola’nın inançlarını da köreltmeye başladı. Dün de Arsenal karşısında bu birikmiş kompleksin etkisinden kurtulamadılar.

City’nin sahaya yerleşimi, bu yeni “ihtiyatlı kimliğin” adeta ilânı gibiydi. Futbolcular maça kararsız, enerjisiz ve inançsız bir presle başladılar. Liverpool, Manchester United, Brentford veya PSG maçlarında olduğu gibi… Bire bir baskı yapmayı denediler: Savinho, Saliba’yı; Marmoush, Partey’i; Haaland, Gabriel’i; Foden, Lewis-Skelly’yi takip ediyordu ama Odegaard’ı takip eden hiç kimse yoktu. Odegaard topu almak için geriye doğru geldiğinde, Kovacic ve Bernardo Silva savunma oyuncularını korumaya devam ettiğinden onu kimse kovalamadı. Bu tür uyumsuzluklar Arsenal’ı rahatlattı ve maçın başında City’nin orta sahada kontrolü eline almasını engelledi. Çünkü Arsenal, adam adama presi iyi yapıyor, rakibine boş alan bırakmıyordu. Nitekim henüz ikinci dakikada hazırlıksız yakaladıkları Akanji’ye birlikte baskı yapan Trossard ve Rice topu kaptılar; ardından Havertz atağı yönlendirdi, Odegaard da ilk golü atıverdi.

1-0’lık skor, taktik tahtada hazırlanan planların sonucu gibiydi. Rodri ve Dias gibi en agresif savunmacılarını kaybetmiş olmak, Guardiola’yı savunmayı koruması gerektiği fikrine itti. Savunmanın zaafını daha fazla hücum yaparak telafi etmek yerine – ki bu, oyuncuların doğal maceracı yapısını da besleyebilirdi – Katalan teknik direktör, takıma tedbirli olmaları gerektiği mesajını........

© Gazete Duvar