Medyanın merkezde konumlanmasının mümkün olmadığı zamanlardayız. Merkez, sembolik olarak bir dağın tepesiyse medyanın orada kalması mümkün değil; dağın iki yanından aşağıya, birbirinin karşısına konumlanıyorlar, böyle olmasını istemeseler bile. Çünkü ülkedeki siyaset o kadar kutuplaştı ki aksine izin verilmiyor. Üstelik bu sadece Türkiye’nin yaşadığı bir sorun da değil, Trump’ın başkanlığında dünya vatandaşları da deneyimleyecek bunu. Ama biz bu ülkede yıllardır böyle bir medyanın izleyicileriyiz.

90’lı yıllarda başlayan özel radyo ve televizyonlar, 2001 ekonomik krizinden sonra TMSF’nin el koyduğu medyayı iktidara gelince devlet bankalarından kredilerle dağıtan AK Parti hükümeti, 2013 yılında Gezi Parkı protestoları ve 17-25 Aralık süreci sonrası oluşan “havuz medyası” 15 Temmuz 2016’dan sonra bugüne kadar devam eden değişimle, bankacılıktan madenciliğe, enerjiden inşaat sektörüne farklı sermaye sahipleri tarafından yönetiliyor. Havuz medyasının karşısında bir ses vermeye çalışan muhalif medya ise bugün muhalif gibi gözüken farklı sektörlerden yatırımcılarla büyüyor. Bahadır Özgür’ün yazısı bize medyanın yeni sahiplerini detaylarıyla anlatıyor.

Bu zor, eşitsiz medya düzeninde günlerdir dizi sektöründeki tartışmayı izliyoruz, okuyoruz. Rekabet Kurulu’nun aylar önce yapım şirketlerine karşı başlattığı soruşturma hakkında kötü bir üslupla Eylül ayında yazılan bir yazı, konuyu kişilerin ve tabii yine kadınların özel hayatına döndürdü. Kimsenin özel hayatı kimseyi ilgilendirmez diyerek konunun bu kısmını kapatalım. Bu hafta menajerlik ajanslarına da ayrı bir soruşturma açıldı ve anladığımız kadarıyla sektörün en büyük ajansı olarak bilenen ID İletişim’in sektörde yarattığı iddia edilen eşitsiz, adaletsiz çalışma düzenine oyuncuların ses çıkarmaya başlamasıyla konu tartışılır, bilinir hale geldi. Tüm bunlar olurken bir yandan iktidar destekçilerinin başlattığı, bir nevi siyasi operasyon kokusu veren bir gündem var. Bu tip spekülatif konulara temkinli yaklaşmakla birlikte ülkede daha önce de........

© Gazete Duvar