Siyasetin dili, sadece düşüncelerin aktarım biçimi değildir; aynı zamanda kalpten kalbe giden yolu hangi malzemeyle döşediğinizin ifadesidir. Bu dil, bazen bir köy kahvesinde ocaktan yeni inmiş çayın buğusu olur, bazen soğuk bir plaza toplantısında sunumdan fırlamış cümleler… İşte tam da bu ayrımda Türkiye siyaseti iki farklı yolun yolcusudur: İrtibat ve iletişim.

Cumhur İttifakı, dili bir bağ kurma aracı olarak kullanır. Bu bir ileti değil, bir haldir. Tıpkı yıllar sonra köyüne dönen bir evladın anasına sarılması gibidir irtibat. Konuşmadan anlaşmak, göz göze gelince içten bir selamı hissetmek… Bu dil, minibüs şoförünün “Abi sen otur, paran sonra olsun” deyişidir. Mahalle bakkalının veresiye defteridir. Beton yığınlarının içinde kaybolmuş şehir hayatında hâlâ bir soba sıcaklığı arayan yüreklerin dilidir.

Bu dilde strateji yoktur ama sezgi vardır. Seçmeni bir grafik verisi olarak değil, bir evladın gözlerindeki umut olarak gören bir yaklaşım… Yani irtibat,........

© Gazete Damga