O MEU ERRO, dicía, foi ir percorrer a mostra no peor momento. Era a media tarde do sábado. Irving Penn. Centennial viña de abrirse. No peirao había unha multitude de persoas que ían facer o mesmo ca min. O mellor de traballar nun periódico é que podes disfrutar do privilexio de que un comisario che faga un percorrido comentado a ti en particular. Pero non era o suposto. Vinme en medio de numerosos visitantes, estupendamente vestidos, polo que non podía ver as fotografías de Irving Penn nin deixaba de distraerme admirando eses abrigos de color negra coma gatas nocturnas que concede un aroma rexio aos coruñeses.

Por sorte, había elementos da exposición que non atraían aos visitantes. Puiden contemplalos con calma. Eran a cámara de Irving Penn —unha bonita Rolleyflex con trípode— e o set que usaba para retratar —unha alfombra gris que descendía como se a estivesen lanzaran desde o alto dunha escaleira—. Esa instalación explica a achega deste artista á fotografía de moda. É absolutamente sinxela, lisa e dunha color neutra. Permitiu a Penn aplicar o seu estilo sobrio, concreto e conciso, renegando das estéticas cargadas da altura. Permitiulle, tamén, poñer o retratado en primeiro plano. Saín da exposición co ollo de Picasso na cabeza; non co corpo de Picasso, nin co abrigo de Picasso, nin co gran sombreiro que leva Picasso. O ollo.

• Ser ou estar como director de Galaxia

Leveime outros agasallos. Ingmar Bergmann pechándose os ollos, Jean Cocteau retratado en aristas, Yves Saint Laurent sorprendido e inocente coma un coello deslumbrado, Curson McCullers abandonada de si mesma, os dous Truman Capote: o rapaz desvalido e o vello desencantado, Le Corbusier sobre o seu trono de emperador e Francis Bacon asustado de vivir. Ao seu carón, considerados coma se fosen animais da mesma........

© Galiciaé