Bir yol var ve her adımda seni ensenden kavramış bir el.Sen gitmek istiyorsun o ise bırakmakta direnip sımsıkı tutuyor.Ne silkelenip onu savuşturabiliyorsun ne de yolundan vazgeçiyorsun.Bazen yolunda hızla koşarken yere çakılıyorsun. Birden el seni havaya kaldırıyor ,sen yardım ediyor sanarken yürüdüğün yolda sürüklemeye başlıyor…

Olgunun aslı geçmiş aktarımdır.Sen geçmiş travmalarını kabullenip yürümek istersin ama o hep senin enseni kollar.Yorulur dibi görürsün geçmişin sana ilaç sanırsın ama daha çok dipte sürüklenirsin.Öyle güçlüdür ki o el ,sen kendini iyileştirmek ve çevrene daha fazla zehir olmamak için şifa ararsın ama her seferinde tutar seni yolun başlangıç noktasına koyar.Her defasında yeniden yeniden yeniden…

İstemediğin her duygu içinde belirir.Birini iyileştirirsin diğeri gelir öbürünü sararsın diğeri yaralanır ve birden kendini ipleri kopmuş bir köprüde sallanarak yürürken bulursun.Ne aşağıya atlamaya cesaretin var ne de ipte kalmaya…

© Fikir Kazanı