Siyonizm doğulu bir imandır, doğulu fetihçi bir mefkûredir.

Siyonizm, Yahudiliğin bilindik tarihsel doğu karakterini yansıtır: Tanrıya inanıp ona karşı sorumluluğunu mümince kuşanmak yerine, seçilmiş millet olma şımarıklığıyla tanrıyı kendi işine koşturmanın yollarını arar. Musa, Turi-Sinaya çıktığında aralarında kardeşi (peygamber) Harun bulunduğu halde, Yahudiler hemen pagan bir tanrı arayışına girmiş, yeni ayak bastıkları toprakların tanrısı Baal'a ve onun kutsal hayvanı boğaya tapınmaya başlamış, kısa yoldan yerli Kenan dinine eklemlenerek alışık oldukları Mısırdaki yerleşik (ve çöle nispeten) konforlu hayatın tadını çıkarmak istemişlerdi. Ancak tanrının onlar için başka planları vardı; istedikleri dünya nimetlerine ulaşmak ve sözde va'dedilmiş topraklara girmek için Filistinlilerle savaşmaları gerekiyordu. Bu savaş kendilerinden istendiğinde Musa'ya git sen ve rabbin savaşın biz burada oturuyor olacağız demişlerdi. Bu küstahlıkları yüzünden hepsi çölde ölmüş, Filistine girememişlerdi.

Siyonistler, İbrahim'i, Yakub’u hatta Musa’nın onları çağırdığı İbranilerin tanrısı Elohim'i terk ettiler. O seçilmişlik fantezileri ve derindeki inançsızlıklarını koruyarak yeni bir mit oluşturdular. Daha sonra onlara fetih sağlayan savaşçı tanrı Yahwe'ye dayanan ve Talmudik kehanetler üzerinden doğulu köklerinin derinlerine inerek yıkıcı ve fetihçi iman düzeyinde bir ideolojiye ulaştılar. Sadece bir mitostan ibaret olan Arz-ı Mevud fantezisini ne pahasına olursa........

© Fikir Coğrafyası