İnsan sosyal bir varlık olduğu için aynı zamanda taraf da olur.

Tarafsız bir insan nasıl olur; bunu bilmek, söylemek pek mümkün değildir. Hal böyleyken tarafsızlık yüceltilir, taraf olmak da eleştiri konusudur.

Bu kadar doğal olmakla birlikte taraf olmak neden eleştiri konudur?

Çünkü taraf olmak, birlikte başarmak ve nimetlerden birlikte faydalanmak motivasyonundan doğar. Onun için taraf olunan inanç, ideoloji, etnisitenin her şeyi körü körüne savunulur. Kötülük taraftar olunan gruba aitse bir takım mazeretler aranılır, karşı taraftan ise zafer kazanmak coşkusuyla saldırılır.

“Kol kırılır yen içinde kalır, sürüden ayrılanı kurt kapar” gibi ifadeler üretmiş toplumlarda taraftarlık bir varoluş meselesidir. Kritik meseleler konuşulduğunda “Böylesi bir zamanda bunlar konuşulacak konular değil, vakti gelince konuşulur.” diye geçiştirilir ve konuşma vakti hiç gelmez.

Özellikle toplum kendi içinde birçok düşman taraflardan oluşmuşsa orada ilerlemek, tekâmül etmek, medeniyet inşa etmek ancak bir hayal kadar yakındır. Çünkü bu tarz toplumlarda “biz ve öteki” isimli iki kadim düşman vardır. Her şey ilahi ya da şeytani olarak ikiye ayrılır. Her grup kendisine ait her şeyi ilahi olarak nitelerken, ötekilere ait her şey şeytani olarak niteler.

Artık karşı çıkılacak her şey ötekiyle ilişkili, sahip çıkılıp uğuruna mücadele edilecek her şey de bizle ilişkilidir. Bu anlayışın olduğu yerlerde taraftarlık artık tabii olmaktan çıkıp marazi........

© Fikir Coğrafyası