Bu satırlar yazıldığında, ‘havuç-sopa politikası’nın son örneği olarak Akdeniz Belediyesine kayyım atanmıştı.

“Sahici bir çözüm sürecinin barış içeren detaylarla örülmesi, kayyım atamalarının iptal edilmesi, demokrasinin temel ilkelerine ve ifade özgürlüğüne aykırı bir biçimde hapiste tutulan siyasal tutuklu ve mahkumların serbest bırakılması, muhalif medya ve kanaat önderleri üzerindeki baskıya son verilmesi gerekmez mi?​” soruları aklımızdayken, gelişmeleri, siyasal gündemin merkezine oturmuş bulunan adı konulmamış çözüm süreci üzerinden değerlendirmeyi deneyelim.

MHP Lideri Devlet Bahçeli’nin yeni yasama yılının açılışında DEM Parti’li milletvekilleriyle tokalaşma jestiyle başlayan gelişmeler çok kısa bir sürede ete kemiğe büründü. Ömer Öcalan’ın ziyaretiyle uzun bir aradan sonra başlayan temas, Pervin Buldan ve Sırrı Süreyya Önder’in İmralı’da yaptıkları görüşmeyle daha resmi bir görünüme kavuştu. Bu ziyaret sonrasında kamuoyuna açıklanan Abdullah Öcalan’ın yol haritası niteliğindeki yedi maddelik mesajı, sürecin başladığını tescil etmiş oldu.

Sürece ilişkin bildiklerimiz hayli sınırlı. Abdullah Öcalan’ın barış sürecini Ortadoğu’daki gelişmelerle ilişkilendirmesi, dışarıdan müdahalelere şüpheyle yaklaşması, TBMM’nin yürütülen sürecin parçası kılınması gerektiğini söylemesi, Cumhur İttifakının konuya ilişkin yaklaşımıyla uyum halinde görünüyor. Ancak Öcalan’ın “Sayın Bahçeli’nin ve Sayın Erdoğan’ın güç verdiği yeni paradigmaya, ben de pozitif anlamda gerekli katkıyı sunacak ehil ve kararlılığa sahibim” cümlesindeki ‘paradigma’nın, sürecin asgari sınırlarını belirleyen ‘uzlaşma çerçevesi’nin, ‘müzakere masasının bileşenlerinin’ ve uygulanması planlanan ‘takvimin’ ne olduğu henüz belli değil.

Erdoğan rejiminin sözcüleri konuyla ilgili açıklamalarında, öncelikle Türkiye’nin bir Kürt sorununun olmadığını iddia ediyor. Bu açıklamalarda, ‘Kürt sorununun........

© Evrensel