Geçen haftaki yazıda, faiz artışının olası ekonomik ve siyasi etkilerine değinmiştim. Bunları tartışırken yatay sınıf mücadeleleri düzlemine, yani sermayeler arası ilişkileri de içeren iktidar bloku içi ilişkilere odaklanmıştım. Geçtiğimiz hafta bu alanda bazı gelişmeler yaşandı, bu yazıda kısaca onlara değineceğim. Ancak hazır önümüz 1 Mayıs, bu yazıda esas olarak meselenin diğer boyutunu, dikey sınıf mücadelelerinin seyrini ele alacağım.

Daha önceki yazılarda, sanıldığının aksine, iktidarı girdiği yoldan çevirecek etkenler sıralansa ‘ekonomik durumun’ ilk 5’e girmeyeceğini ileri sürmüştüm. Kendi ‘ilk 5’imin başına da toplumsal muhalefeti yazmıştım. Bu yazıda toplumsal muhalefetin -özellikle 19 Mart sonrasında- önündeki temel soruya işaret etmek istedim: Hukuk ile ekmek mücadelesi nasıl birleştirilebilir?

Öncelikle, geçen hafta kaldığım yerden devam edeyim. Faiz artışının olumsuz etkisinin ekonomik yavaşlama olarak görüleceği malum. Özellikle tek borçlanma kanalı TL olan sermaye kesimleri için (Bu kesimler için geçen haftaki yazıma bakılabilir), işlerin giderek daha da zorlaşması kesinleşti. Sektör temsilcilerinin açıklamalarına göre, hem ihracatçılar hem yurt içine üretim yapan sektörler hem de esnaf, finansmana erişim sorunları yaşıyor ve ekonomik faaliyet giderek yavaşlıyor.

2025’in ilk yarısının, 2023 sonrasının en zor dönemi olacağı zaten bekleniyordu. Ancak faiz indirimlerine başlanmış olması, ileride ekonominin yeniden canlanacağına dair beklentileri de barındırıyordu. 19 Mart sonrasında gelen bu faiz artışları, toparlanma umutlarını 2026’ya sarkıttı. 2024’te bir çeyreklik görülen ekonomik daralma, 2025’in ikinci yarısında da görülebilir.

Geçmiş deneyim gösteriyor ki, ekonomik zorluklar karşısında gerek iktidarın gerekse sermaye sınıfının hareket alanını genişleten en önemli etken, 2000’li yıllarda giderek derinleşen

© Evrensel