Çanakkale’de, açık ve güneşli bir öğle üzeri olmasına rağmen Boğaz’dan gelen soğuk rüzgar insanın iliklerine işliyordu. Eskiden gümrük binası olan iki katlı tarihi yapının tam karşısında denizin yüzeyi öbek öbek müsilajla kaplıydı. Müsilaj, bazı yerlerde köpüklenmiş, üzeri yeşil, kahverengi bir tabaka halini alarak denizin içine doğru kendisine yol yapmıştı.

Eni, bir ila birkaç metreyi bulan bu tabaka teknelerin arasından kıvrılarak boğazın karşı kıyısına doğru uzanıyor, bir süre sonra gözden kayboluyordu. Müsilaj, küçük balıkçı teknelerinin yan yana bağlandığı Şakir’in Kahvesi’nin yanındaki kıyıda, denizin yüzeyinde birikmiş hafif hafif salınıyordu.

İskelenin, Donanma tarafında, kalın gocuğuna sarılmış, boynunu atkı, başını bere ile şubat soğuğundan koruma uğraşısı verirken, bir yandan da oturduğu plastik sandalyede vücudunu sürekli hareket ettirerek ısınmaya çalışan olta balıkçısına bu müsilajı sordum. “Ne zamandır böyle bu deniz?​” diye. Gözü denizin içine dalan incecik olta ipindeki titreşimde olan adam bir an bakışlarını bana çevirip tekrar ince ipe odaklanırken “Bu daha azalmış hali. Geçen hafta çok daha fazlaydı” dedi. Elleri ceplerinde, soğuktan kızarmış burnunu kalın yün atkısının içine sokarak ısıtmaya çalışıyordu. Açıkta kalan kulakları narin bir gül yaprağı gibi pembeye kesmişti.

Balıkçı, elinden gelse bütün kafasını gocuğu ve atkısının içine alıp kaybetmek ister gibiydi. Gocuğunun yukarı kalkık suni kürkten yakası, kalın yün örgülü atkısı ve ucu pomponlu şapkasının arasına kafasını öyle bir gizlemişti ki, sadece ışıl ışıl parlayan iri kahverengi gözleri görünüyordu. Benim hâlâ yüzüne baktığımı görünce boynunu gocuğun ve atkının içinden çıkarıp, kaykıldığı plastik plaj koltuğundan biraz daha öne çıktı. “Gittikçe azalıyor. Deniz yapıyormuş” dedi ve iki cümle etmek için çıkardığı boynunu tekrar suni kürkten yakası kalkık gocuğuna gömdü.

Gözleri, suların üzerine boynunu uzatmış bir........

© Evrensel