“Kimse ölümden hoşlanmaz ama bir zaman sonra, er ya da geç geleceğini de bilirsin. (…) Onu doğadaki böcekler gibi kabullen. Dünya dönmeyi sürdürecek. (…) Elbet kutlanacak bir şey yok. Niyetim ölüme methiye düzmek değil ama ölüm az ötemizde duruyor ve onunla birlikte yaşamayı bilmemiz gerekiyor.”[i] (s.253)

“Mujica, ölüm ile büyüdü. (...) çocukken, babasının zamansız kaybı ile tanıdı ölümü; gençliğinde yanı başında vurulup düşen yoldaşları ile kendi kalbinde duyumsadı ölümün nefesini ve yaşlılığında günlük yaşamının doğal bir parçası haline getirdi. (…) / ’45 yıl önce, ölümü göze alıp, kemerime bir revolver takıp çıktım yola. Dolayısıyla bunlar benim için fasa fiso. Ölümden hiç korkmadım ki şimdi korkayım’…” (s.251)

“İlk kez hapse girmem, Montevideo’da bir fabrika deposu soygunundan dolayı oldu. Ben bir Tupamaro’ydum ve soygun da örgüte mali destek sağlamak içindi. Ama bunu hiç itiraf etmedim. Hapishanede tüm kemiklerimi kırana kadar dövdüler. O dönemde mahkumlar sürekli polis işkencesi altındaydı.” (s.29)

“İkinci ve üçüncü tutsaklıkları (…) 1970 ve 1972 yıllarında gerçekleşti. (…) Teslim ol çağrısını kabul etmeyip direnişe geçince altı kurşunla vurularak yakalandı. (…) İyileştikten birkaç ay sonra firar etti ve yakalandı. Sonra yine bir firar ve yine bir yakalanma!” (s.29)

“Lucy, oğluna kitaplar götürdüğü onca ziyaret sırasında, onun siyasi kariyerinin başladığının farkına varmıştı. Hatta bir seferinde, ‘Benim oğlum bir gün başkan olacak’........

© Evrensel