Güneşin doğmasına saatler kala trafiği yoğunlaştıran unsur servis araçlarıdır ve onların da bir sürücüsü vardır. Pek azı iş yerinin kadrosundadır. Çoğunluğu değişik yerlerden emeklidir, ek gelir için bu işi yapıyorlardır. Servis firmaları düşük, çok düşük ücretle çalıştırırlar; ses çıkaramazsınız zira büronun önünde her meslekten her yaştan işsizler kuyruktadır, bir yer açılmasını beklerler dört gözle. Çalışan da diken üzerindedir haliyle. Çoğu külüstür olan araçlar, küçük bir arıza yaptığında ki yapar, ilgili kişi şoförü suçlayacak, masrafı onun üzerine yıkacak bahaneler için kriminal uzmanlara taş çıkartacak araştırmalar yapar. Ara sıra, kapıda bekleyen işsizleri gösterircesine niye geç kaldın, niçin erken ayrıldın, araç bu kadar fazla yakmazdı, depo yine bitmiş, şurayı bir yere mi sürttün ne?.. Kilometre fazla gösteriyor, yoksa… Dert bunlarla bitmez ki gün yirmi dört saat, her köşe başında hizmete hazır trafik polisleri, incele baba incele, mutlaka bir eksiklik bulunacak… Bir de öğrenci servisi şoförüyseniz karşınıza seviyeyi tutturamayan bazı veliler de çıkar ki illallah edersiniz: Ne var sanki kapının önünde iki dakika bekleyemedin mi? Paranı vermiyor muyuz? Şikayet edeceğim seni!..

*

“Yapmış olmaktan gurur duyacağınız çok fazla şey olmayabilir hayatınızda. Bunu biliyor olmak sizi huzursuz etse de, düşündükçe kahrolmazsınız en azından. Tersinden düşünün, yapmış olmaktan utanç duyacağınız şeyler varsa ne olacak peki?​”

Selahattin Demirtaş’ın Devran kitabındaki “Direnmek Güzeldir” adlı öyküsü bu paragrafla başlar ve işlediği bu düşünceyi bir fabrika servis aracı şoförünün bakışıyla anlatır.

Bu işe başladığında “Yıllarca işsiz gezmekten, gündelik işlerde çalışmaktan kurtulmuş-…” olan Tufan, maaşı pek “matah” olmasa da en azından sabit bir işi olduğu için sevinir. Günde iki........

© Evrensel