Ülke cayır cayır yanıyor; efendiler, hangi oyunla koltuklarını koruyabileceklerinin sevdasındalar!

Nesil beslenemiyor çürüyor; efendiler ve siyasiler halkı uyutarak, seçimi ertelemenin makul ve gayrimakul yollarını araştırıyor!

Ülkenin beyin kapasitesi eriyor; efendiler ve siyasiler aydınlık eleştiri odaklarını tahrip ederek ülkenin bekası uğruna kendi bekasını yeğliyor.

Ekonomi sinyal veriyor; efendiler, planlama ile reel yatırımları değil, merkez kapitalizmin köleliğine soyunarak faiz karşılığı finansal kaynağını çare olarak görüyor!

Emekçi eriyor; siyasilerle iş birliği içindeki patron, türlü yollarla cüzdanını şişirmeye çalışıyor!

Emekli sürünüyor; siyasiler, enflasyona uygun(!) zamların bütçeye getirdiği yükü sıkılmadan halka anlatıyor!

Yazarlar ve bazı siyasiler yargı kararı olmadan tutuklu; efendiler siyasette demokrasi, ekonomide ise refah sözcüklerini dillerinden düşürmüyor.

Toplumsal patolojiyi yansıtan böylesi örneklerin çoğaltılmasının fevkalade olası olduğu açıktır. Benim burada tartışmak istediğim konu, hepimizce malum olan söz konusu çelişkiler değil, fakat toplum ve medya olarak tüm olup bitenler karşısında nasıl tavır takınıyor ya da takınamıyor olmamızdır. Tavrımız açıktır: eleştiri ve sızlanma! İşte yanlış olan tam da budur. Değerli okurlarım, bugün bu meseleyi tartışalım, istedim.

Hemen konuya girip, tartışma sebebimi ve izlenen yolun yanlışlığını söylemek ve bilahare konuyu açmak istiyorum. Bir konuyu eleştirel olarak tartışmanın birey ve toplum üzerinde ikili etkisi vardır. Birinci etki, benzer düşünce sahiplerini toplamak ve onlara yeni bir şey söylemeden, sadece birikmiş hırs ve kinlerini boşaltmak ya da etkisizleştirmektir. Şöyle bir örnek üzerinde duralım. Örneğin, hangi gazeteleri aldığımızı ve gazetelerde haber ve köşe yazısı olarak hangilerini okumaya yöneldiğimizi bir düşünelim. Sanırım yanıtlar kafalarımızda canlanmıştır. Evet, daha çok düşünce ve........

© Evrensel