Geçtiğimiz hafta, büyük 6 Şubat depremlerinin ikinci yılıydı. Hafta boyunca deprem bölgesi illerinde, mezarlıklar acılı depremzede ailelerle doldu taştı.

Kent merkezlerinde iktidarın depremin yıkımını felakete dönüştürmesine ilişkin ev değil, mezar inşa etmiş müteahhitleri, yerel belediyelerden bakanlıklara uzanan sıralı yetkilileri, bakanlıklara kadar uzanan sorumluların yargı önüne çıkarılmamasını, yargının bu konuda işleyişini, depremin yarattığı yıkımı fırsata dönüştürme amaçlı uygulanan “rantsal dönüşüm” politikasını eleştiren toplantılar, protesto gösterileri yapıldı.

Yine bu etkinlikler içinde depremzedeye konutlar vadeden eski bakanın “Yapılacak evleri gördüğünde depremzede keşke benim evim de yıkılsaydı diyecek” iddiasının, cumhurbaşkanının yerel seçim kampanyasını “Eğer yerel yönetimle merkezi yönetimi uyumlu olamazsa hizmet gelmez” diyerek başlatmasının, AFAD’ın ve Kızılay’ın deprem bölgesine ulaşmasının üç-dört gün sürmesinin, askerin arama kurtarma için ilk üç gün sahaya çıkarılmamasının, Kızılay’ın çadır satmasının, illere göre değişen ayırımcı uygulamaların halk tarafından unutulmadığına tanık olduk.

Cumhurbaşkanından başlayarak iktidar sözcülerinin depremin hemen ardından yıkılan 650 bin dolayındaki konutun bir yıl içinde yapılıp hak sahiplerine verileceği sözü de yıl dönümü etkinliklerinde yeniden hatırlatıldı.

Ama iktidar oralı olmadı.

İktidar sözcüleri iki yılda gelinen yerin büyük bir başarı olduğu propagandasını yürütse de depremin ikinci yıl dönümünü Adıyaman’da........

© Evrensel