Ülke önemli bir dönemeçten geçiyor. Bir yanda adı konmayan ama barış ve demokrasi için mücadele eden kesimlerin, barış ve demokrasi süreci olsun dedikleri bir süreç, diğer yanda işçi ve emekçilerin biten dayanma gücü ve sabrının sonunda yükselen ve daha da yükselip yaygınlaşacağının işaretlerini veren kitlesel eylemleri, bir diğer yanda ana muhalefetin “yumuşama, normalleşme” kredisi ile zaman kazanıp, nefes alan, güç topladığına inanan tek adam diktatörlüğünün görevden alma, kayyım, borç sarmalı, gözaltı furyasını genel bir saldırıya dönüştürmesi. Ayrı ayrı gibi görünen bu gelişmeler aslında bir ve tek sürecin unsurları. Aralarında birbirlerini etkileyip tetikleyen, gerekçeler üreten güçlü bir bağ ve nedensellik bulunuyor.

13 Ocak’ta 5 memur konfederasyonunun çağrısı ile memurlar iş bıraktı ve alanlara çıktı. Grev yoğun bir katılımın varlığı ve yaygınlığı ile dikkat çekiciydi. Gebze’de grevci işçilerin desteklerini sunması ve burada “işçi memur el ele genel greve” sloganlarının atılması, işçi ve emekçi hareketini gelişmesi gereken yön hakkında net bir tutumu ortaya koyuyordu. Eylemlerde yapılan konuşmalarda; hayat pahalılığına, yüksek enflasyona, düşük tutulan “zamlara”, adaletsiz vergi sistemine, grevli toplu sözleşmeli sendika hakkına vurgu yapılırken, özgür ve demokratik bir ülke için mücadele etmeye devam edilmesi, tüm işçi ve emekçilerin birleşik mücadeleye katılması için çağrılar yapıldı. Bu eylemler işçi ve emekçi hareketinin kitlesel gelişme ve mücadele yoluna girmekte olduğunu açıkça gösterdi. İşçi ve emekçi hareketinin bu çizgide ve bağımsız gelişmesi, CHP’nin çaresiz muhalefetinden farklı bir rota tutturması demokrasi ve özgürlükler için mücadelede son derece önemli. Nedeni açık değil mi; iktidar CHP’li belediyelere tek tek saldırırken, büyükşehirlerin ezici çoğunluğunu kazanan CHP elinde yaşamı örneğin bir gün........

© Evrensel