Mart protestoları her ne kadar E. İmamoğlu’nun diplomasının iptali ve yolsuzlukla suçlanarak cezaevine atılmasına karşı Özgür Özel yönetiminin çağrılarıyla başladıysa da işsizlik, yoksulluk, yüksek enflasyon ve devam eden pahalılık, siyasal baskıda yoğunlaşma, yasakların sınırlarının durmaksızın genişletilmesi, sömürülen ve ezilenlerin yararını gözeten söz-basın-yayın ve örgütlenme alanındaki girişimlerin baltalanmaya devam edilmesi, üniversitelerin kışla tipi yönetime alınması ve eğitim sisteminin dincileştirilmesi yönünde süreklilik gösteren düzenlemeler, söz konusu çağrının kitlesel destek bulmasını sağladı. Seçim aracıyla başarılamayanı yargı mekanizması aracıyla başarmak üzere başlatılan soruşturmalar, tutulan “gizli tanıklar”, suçlayıcı propaganda, polis saldırısı ve kitlesel gözaltılar tepkilerin daha da artmasına yol açtı. Ancak iktidardakilerin taviz vermemeye mahkumiyetlerine karşılık CHP yönetimi de kitlesel protestoları nereye kadar sürdürebilir olabileceği sorunuyla karşı karşıyaydı. CHP, hazır olmadığı ve beklemediği gibi genel hattına uygun da düşmeyen bir fiili durum ve ‘sorumluluk’la yüz yüze kalmıştı. Uluslararası, bölgesel gelişmelerle ülkedeki olaylar ve güçler ilişkisi bu protestoların ancak bir süre daha sürdürülebilir olmasına olanak tanımaktaydı. İşçi sınıfının saflarında özellikle küçük ve örgütsüz iş yerlerinde ücret, çalışma koşulları ve sendikal örgütlenme sorunları etrafında süren........

© Evrensel