Türkiye ile Türk Devletleri ve dünyanın farklı coğrafyalarında yaşayan Türk toplulukları arasında, 1990’lı yıllarda başlayan yeni bir işbirliği süreci yavaş yavaş yol alıyor. Türk Devletleri Teşkilatı’nın çalışmaları yanı sıra, sivil toplum alanında da küçümsenemeyecek girişimler devam ediyor. İşte tam bu süreçte, süreci şekillendirecek ve işbirliğini geliştirecek, örnek ve model insan tipine ihtiyaç duyuluyor. İhtiyaç duyulan insan tipi, hiç şüphesiz Türk ruhunu sembolize eden ve Türk karakteristiğini ortaya koyan insan modelidir.

Sivas’ın Yıldızeli ilçesi köylerinden bir baba, çok zor şartlarda kız çocuğunu tedavi ettirmek için Ankara’ya gelir. Cebinde beş kuruşu yoktur. Hastanede kimse yüzüne bakmaz. Aklına, oy verdiği vekiller gelir ve T.B.M.Meclisi’ne gider. Ancak, kimseyle görüştürülmez. Çaresiz ve kimsesizliğini anlar o an. Tam bu sırada bir görevli yaklaşır ve “Amca, iyi misin?” diye sorar. Derdini anlatır baba. Görevli, “Sen niye Muhsin Yazıcıoğlu’na gitmiyorsun?” der. Baba, “İyi de ben ona oy vermedimki!, hem o bizim partinin tam zıddı biri.” der. Görevli, “O, kimseye oyunu sormaz. O, başka bir adamdır. Bir dene. Kaybedecek bir şeyin yok ya.” cevabını verir. Baba, tedirginlikle kapıyı çalar ve “Muhsin Başkan, ben Sivaslıyım. Sana oy vermedim. Aleviyim. Ama bir derdim var.” der.

Başkan gözlerinin içine bakar. Sonra, “Ben sana nerelisin, kime oy verdin, hangi mezheptensin diye sordum mu? Bir derdin var ki buradasın. Otur, anlat hele.” der.
Kız, tedavi olur, Meclis’te birlikte yemek yenilir, Sivas’a........

© Eurovizyon