Ben gazeteci değilim. Hiçbir zaman da gazeteci olduğumu iddia etmedim. Bana “gazeteci” denmesi bir galat-ı meşhurdan ibarettir.

Ben lise yıllarımdan beri kafamda kurguladığım ve tutkuyla inandığım siyasal devrim hedefi uğruna medyaya girmiş bir adamım. Ben köşe yazarı ve televizyon yorumcusu olurken de medya benim için amaç değil araçtı.

Türkiye’nin militarist-faşizan vesayet rejimini çökertmek amacıyla ben önce fikirdaşım gördüğüm Sinan Çetin’le sinema-televizyon alanında çalışmaya başladım.

Türkiye’nin anlatılmamış gerçeklerini sinemada anlatalım istiyordum. Sonra baktık kafamızdakileri yapamıyoruz. Gazetelerin yorum sayfalarına yazılar göndermeye başladım. O yazılar da hep aynı siyasal amaca hizmet ediyordu.

Bugünden baktığımda aslında ben militarizmi mağlup etme uğrunda mütevazi bir katkı bile yapsam tatmin olacaktım. Fakat zamanla sanki tamamen ben bu eski rejimin tasfiyesini yapmışım gibi abartılı şekilde sembolleştim. Tüm eski vesayetçi-cuntacı generallerin ve o askeri vesayet günlerini özleyenlerin nefret sembolü haline geldim.

2008 senesinde o yazılar ve özellikle “Denizlerin yolu bizi nereye götürür?” yazısı o kadar çok tuttu, o kadar okundu, polemik yarattı ki........

© Ensonhaber