Türkiye, görece dünyaya kapalı olduğu seksenlere kadar “yerli ve milli mal” kullanmaya çok önem verirdi. Bunu okullarda “Yerli Malı Haftası” ile kutlardı. Güzel de bir söz vardı; yerli malı yurdun malı, herkes onu kullanmalı…

Ülkemizde de yerli olarak başlayan futbol, kısa zaman içinde dünyaya açıldı. Daha doğru bir deyişle, ülkemiz dünyaya açıldı. Yabancı teknik direktörler ve futbolcular ülkemize geldi.

Biz, yabancıları sevdik, onlara gösterdiğimiz saygıyla birlikte hayran kaldık.

Sevgi, saygı ve hayranlık kusur görmeye engeldi.

Kusur varsa da hoşgörü ne güne duruyordu…

Bu durum yabancıların ülkemizde çok para kazanmasını ve krallar gibi yaşamasını sağladı.

Elbette Derwall gibi, Hagi, Popescu, Alex ve daha onlarcası ülkemize gelip gitti. Futbolumuza değer kattılar, ülke tanıtımına katkıda bulundular.

Lakin bir kısmı da paraları alıp bir katkı yapmadan çekip gitti.

Ancak kendi çocuklarımıza aynı değeri verdiğimiz, saygı gösterdiğimiz pek söylenemez. İyi olduklarında yere göğe koyamadığımız bu çocuklar hata yaptığında, tökezlediğinde öfkelendik. Sırtlarında takımımızın forması varken ıslıkladık, yuhaladık.

Hiçbir fırsatı kaçırmadık onları dışlamak için. Bağırdık, çağırdık, küfürler ettik, taşladık.

Yakın örneklerdi Sabri Sarıoğlu, Selçuk Şahin, Necip Uysal, Abdülkadir Ömür…

OSİMHEN GELİR

Victor James Osimhen… Napoli’nin 25 yaşındaki Nijeryalı santrforu… 100 milyon avro bonservis bedeliyle halen dünyadaki en iyi 5 santrfordan biri. La Liga ya da Premier........

© Enpolitik