Kendisinden razı olduğum eşyalarımın başında gelir kalemim ancak bu sefer belki de ilk defa direndi. Yazmayalım, dur dedi. İfade edemememden, cümlelerimin yetersiz kalabileceğinden, isimleri eksik bırakabileceğimden bahsederek elimde durmak istemedi. İlk defa olunca ben de bıraktım, anlamaya çalıştım. Zaten bütün iş de bunda saklı değil miydi? Anlamaya çalışmak!

Epeydir onsuz kalmamış, onsuz düşünmemiştim. Zorlanmadım değil ama en çok da zihnimde uçuşan kelebeklerden rahatsız oldum. Daha çok uçuşuyorlar, sağa sola çarpıp duruyorlardı. Yazmamam onların bir çeşit hapis kalması gibi olmuştu. Bu sefer de kalem duramadı yerinde.

Özür dileyerek başla dedi. Sonra evvela görevi başında şehit olanlara rahmetle, yakınlarına sabırla başla diyerek hatırlatmasını yaptı.

Canım kalemim! Senden nasıl razı olmam ki?

Evet öncelikle bu hafta veya 24 Kasım olduğu için yazmıyorum. Bu yüce mesleğe gerçekten kendini adamış o yüce gönüllü insanları bu kadar yazı içinde, bu kadar yoğun gündem içinde unutmayalım; vefamızın ebedi olduğunu belirtmek için yazalım istedim.

Evden adımlarımı ilk attığım zamandan beri hayatıma girmiş, şekillendirmiş, dokunmuş o kadar öğretmenlerim oldu ki…Gerçekten isim isim yıllar geçse de hiç unutmadığım, unutamayacağım öğretmenlerim. İlkokul öğretmenimin yerinin sizde de olduğu gibi bendeki yeri de çok farklı. Sonra farklı derslere giren farklı öğretmenlerle geçen yıllar ve burada da unutulmaz isimler. Resim ödevini yapmış okula getirmiştim ancak henüz derse girmeden oyun sırasında itişip kakışmalarımızdan yapmış olduğum resim zarar görüp yırtılmış ve öğretmenime sunamamıştım. Sınıfta tek ödevini getirmeyen olmuş,........

© Enpolitik