Rüzgâr dolar, halatlar çözülür; çıplak bir hakikat ufka vurur: Beşiğe giden yolu kesen hiçbir düzen “güvenlik” adı taşıyamaz. Gazze’nin gecesi uzun, fırınları suskun, hastaneleri karanlıkla boğuşur. Bir annenin avucunda buruşturduğu reçete, bir çocuğun boş biberonu bize hukukun ilk cümlesini hatırlatır: Yaşamak, her şeyden önce gelir.

Bugün Gazze’de yaşamak bile başlı başına bir direniş biçimidir. Çünkü İsrail, güvenlik söyleminin gölgesi altında çıplak bir devlet terörü uyguluyor. Otuz dört yıldır devam eden ve 7 Ekim saldırılarından sonra aç bırakmayı içerecek şekilde genişletilen abluka, askeri hedefe yönelik olmayıp, sivillerin kıyımından başka bir amaç taşımamaktadır. Çocukların uykusuna bomba, yaşlıların ekmeğine yasak, hastaların tedavisine kilit vurulmaktadır. Bu tablo savaş hukuku değil; kolektif cezalandırma, sivil kıyım ve soykırımın sistematik hâlidir.

Gazze bugün yalnızca moloz ve dumanla anılmıyor. Boş tencerelerin yankısı, susuzluğun dili, kararmış hastane koridorlarının sessizliği de bu trajedinin sesleri. Bir babanın eve eli boş dönmesi, bir annenin reçeteyi avucunda buruşturup çaresizlikle ağlaması, bir çocuğun geceleri açlıktan uyuyamaması. Bunlar hiçbiri istatistikle açıklanması mümkün olmayan, her gün eksilen bir nefes, yarım kalan bir ömürdür.

Kalemler çoğu zaman sayılarla konuşur: kaç bin ölü, kaç yüz yaralı, kaç ton yıkıntı. Oysa Gazze’de trajedi rakamlardan değil, nefeslerden anlaşılır. Çünkü hukuk, yalnızca kitaplarda yazan maddelerden ibaret değildir; bazen bir çocuğun aç karnında, bazen bir hastanın kesilmiş tedavi umudunda sınanır.

Uluslararası hukuk kitaplarında açıkça yazılıdır: Yaşama hakkı, işkence yasağı, sağlık ve yeterli yaşam standardı hakkı savaşta da barışta da yürürlüktedir. Cenevre Sözleşmeleri'nde öngörüldüğü üzere yardım malzemelerinin kasıtlı olarak engellenmesi de dahil olmak üzere, sivillerin hayatta kalmaları için vazgeçilmez olan şeylerden mahrum bırakılarak aç bırakılmasının bir........

© Elips Haber