2024 Paris Olimpiyatları sona erdi.

Olimpiyatlar Türkiye açısından açık bir başarısızlık oldu.

Türk takımları müsabakalarda tek bir altın madalya dahi kazanamadı. Kazanılan 2 gümüş ve 5 bronz madalya ile Türkiye 84 ülke arasından ancak 64. olabildi.

Bu açık başarısızlık üzerine Gençlik ve Spor Bakanı Osman Aşkın Bak, spor federasyonlarına dünyanın pek çok ülkesinde olmayan en üst düzey imkanları sunduklarını, bu imkanları doğru ve verimli kullanamayan federasyonların bunun hesabını vereceğini söyledi.

Benim tahminim, spor bakanı muhtemelen doğru söylüyor. Federasyonlara gerekli kaynaklar aktarıldı ancak bu kaynaklar başarıya dönüştürülecek şekilde verimli kullanılamadı.

Peki, neden böyle oldu?

Şüphesiz, her federasyonun kendi iç dinamikleriyle ilişkili özgül sorunları vardır. Ancak Türkiye’nin bu genel başarısızlığının altında ben daha derindeki bir faktörün etkili olduğunu düşünüyorum: O da bu iktidar döneminde devletin kurumsal yapısının ortadan kaldırılmasıyla beraber her alanda ortaya çıkan çürümüşlüğün spor federasyonlarını da sarmış olması.

Türkiye’de son 15 yılda kurumsal hukuk devleti adım adım ortadan kaldırıldı. Onun yerine tek adamcı, “neo-patrimonyal” (sultanistik) bir devlet yapısı inşa edildi.

Kurumsal hukuk devletinin ortadan kalkması, devlet işlerinin artık hukuk ve kural bazlı değil, en tepesinde devlet başkanının olduğu hiyerarşik bir gayriresmi ilişkiler ağı içerisinde, siyasi güç dengelerine göre yürümesini beraberinde getirdi.

Böyle bir sistemde, devlet yöneticilikleri de liyakate değil tamamen lidere ve onun partisine olan sadakate göre dağıtılmakta.

Tabii, klientalist ilişkiler de bu sistemin ayrılmaz bir parçası oldu. Sadakat usûlüne göre yapılan bu atamalarda yöneticilerin siyaseten mevcut iktidara sadık oldukları sürece yolsuzluk yapmalarına göz yumulmakta.

Böyle bir sistemin işleyebilmesi için elbette ki yargı........

© Elips Haber