Ey kari! Bugün 14 Şubat… Melankolik hallerin helecanı içindeki kalbime ‘dur’ dedim…

“Durursam ölürsün” deyince aydım! Yaşamak güzeldi, ‘çarp’ dedim öyleyse!

Dün… 1970’li yılların başı, orta okuldayım. Yapay zekâ henüz anasının karnında bile değil! Kırıklarla dolu karnemi aldığımda kara kaşlı, kara gözlü birinin peşine düşmem ‘pekiyi’ olabilirdi ama sonuç karnemden daha ‘zayıf’tı!

***

Bugün… Henüz ‘Şevval’e çok var. ‘Nur’lu ufuklara doğru yürüyorum ve Sevgililer Gününde kafa karışıklığımı gönül rahatlığımla harmanlayıp, ‘Kadir’ kıymet bilir ‘Selim’den aklıma derman umuyorum. Yaban gülü zarafetindeki ‘Nesrin’e selam verip ‘Deniz’in coşkun dalgalarıyla dün / bugün / yarın çalkantısına kapılıyorum. Ve duygularımı bir ‘Vefa’ / cefa / sefa üçlemesiyle aktarmaya karar veriyorum:

‘Vefa’ değerli bir dost! İhmale gelmez...
‘Cefa’ değerli bir çile! Onsuz olmaz…
‘Sefa’, sürülesi süreç. Sürmeyen bilmez …

‘Övünç’ içindeki kendimden biliyorum;

Sisler Bulvarında yürüyen idim
Kendimi kendime sürüyen idim
‘Bende’ olan beni kürüyen idim
........

© Elips Haber