Türkiye’de bir süredir İmralı ölçeğinde Kürt meselesiyle ilgili bir çözümün önü açılıyor, bu minvalde PKK’nın silah bırakmasının yolları aranıyor.

Türkiye Kürtlerinin çoğunluğu, çözüm için görüşmelerin yapıldığı Öcalan’ı, DEM Parti’yi dikkate alıyor, gördüğümüz kadarıyla çözümü sahipleniyorlar. Bu umut verici ve Ahmet Türk’ün “Kürtlerin yüzü Türkiye’ye dönük” ifadesi de bu durumun siyasi olarak göstergesi olarak kabul edilebilir. Lakin Türkiye için bu mesele, sadece bir iç mesele değil. Suriye’deki YPG/SDG yapılanması, PKK ile bağlantılı görüldüğü için Türkiye tarafından terör örgütü olarak kabul ediliyor. Ve Türkiye bir çözüm süreci içerisindeyken YPG/SDG’nin de ne yapacağını yakından takip ediyor. Yani içerideki çözüm sürecini dışarıdan bağımsız görmüyor.

Türkiye’nin bu meselede planı, hem PKK’ya hem de PYD’ye silah bıraktırmak, bir anlamda Suriye’deki Kürtlerin yeni yönetime entegrasyonunu sağlamak. Geçtiğimiz hafta Şam’da HTŞ ve SDG görüştü ve görüşmenin olumlu geçtiği belirtildi, zaten SDG de Suriye’deki yeni yönetimin bayrağını kullanarak en azından şimdiye kadar aykırı bir durum oluşturmadı. Dışişleri Bakanı Hakan Fidan ise SDG’nin silah bırakması, üst düzey yöneticilerinin ve Suriye’deki yabancı savaşçıların Suriye’yi terk etmesi gereğini vurguladı.

Türkiye içinde daha diyalog merkezli, daha yumuşak ilerleyen çözüm sürecinin Suriye ayağının içeriye oranla biraz daha sert olduğunu söyleyebiliriz. Bu tavır farklılığı herhangi bir çözüm istememekten değil şartlardan kaynaklı. Çünkü Suriye’nin henüz taşlar yerine oturmuş değil, Suriye savaştan yeni çıkmış bir ülke ve bölgeye müdahale edebilecek dış unsurlar mevcut, işte bu dış unsurlara (ABD ve İsrail) gözdağı vermek amacıyla daha sert bir söylem tercih ediliyor gibi… bu anlamda bu çıkışları anlaşılır kabul etmek mümkün. Ancak içeride de dışarıda da Türkiye’nin Kürt meselesine dair bir çözüm elde etmesini istemeyenler, Türkiye’nin bu yumuşak karnını bir zafiyet olarak görüp, bunun devamlılığını isteyenler de var.........

© Elips Haber