Bir önceki yazımda, “Yapay zekâ nasıl tartışılmalı?” diye sormuş; yarıiletken teknolojinin polikristalin silisyum üretimi, Monokristal ya da polikristal silisyum ingot dökümü, Wafer (çip, yonga) üretimi ve işlenmesi, Değişik amaçlı çip tasarımları, nano teknolojik transistör baskı işlemleri, çip kaplama teknolojileri, işlemci çip ve işlem merkezleri, veri depoları, platformları ve erişim kapasiteleri, modellerin kapsama alanları ve gelişme yönleri, algoritma oluşturma kapasiteleri, yazılım düzeyi, enerji olanak ve kısıtları, platform oluşturma ve müşteriye erişme gibi “kritik eşikleri” dikkate alındığında nerede durduğumuzu, aşırı ve noksan değerlendirme tuzaklarına düşmeden değerlendirmemiz gerektiğini paylaştım.

Yazıda paylaştıklarımın merkez düşüncesi, “yapılar oluşturma işin yarısı bile değildir, ama tutarlı yapılar oluşturmadan kurumsal işleyişin yarattığı sürdürebilir gelişme sağlanamaz” varsayımına dayanıyordu.

Türkiye gibi “bölgesel güç olma iddiası” olan ülkeler, yarı iletken teknolojinin araçlarından biri olan “yapay zekâ” konusunda, “temel altyapılarda bağımlılık sorununu” ciddi biçimde sorgulayarak “ilerleme stratejilerini” netleştirmezlerse yaratmak istedikleri sonuçlara ilerleyemez.

Yarıiletken teknolojide “on kritik eşiği” en azından “bağımsız gelişme yaratma” için sorgulamalıyız. Eğer, küresel ölçekte “standartları belirleyen odaklarda” yerimizi almak, çıkarlarımızı gerektiği gibi korumak istiyorsak, çağımızın bu etkili teknolojisini bütünlüğüyle kavramamız gerekir.

Süreç ve sonuç odaklı analizler gösteriyor ki, geleceğin savunma araç-gereçleri kadar, geçim örgütlenmesinin verimliliği de önemli ölçüde yarıiletken teknolojiye bağımlı olacaktır.

Toplumların gelişmesinin belirleyici etkenlerinden biri de, zamanın ruhunu iyi okumak; olası gelişmelere uyum stratejilerini doğru belirlemek ve zamanında harekete geçmektir. Etkili uyum stratejilerini........

© Ekonomim