Fransızlar “İnsan kendi köyünde peygamber olamaz” dermiş. Halkımızın akıl birikimi de, “ Ev danasından öküz olmaz” diye yaşamın bilinen gerçekliğini özlü bir sözle anlatır.

İnsan doğasında yakınında olanı “küçümseme”, uzakta olanı “abartma” eğilimi güçlüdür. Halkların akıl birimi uzakta olanı abartma eğilimini anlatmak için “davulun sesi uzaktan hoş gelir” uyarısı yapar.

Kulağımıza hoş gelmesi nedeniyle değil, gerçekten değerli bulduğumuz için uzaktaki bir tanıktan destek alalım: Paavo Jarvi Grammy ödüllü Estonyalı-Amerikalı orkestra şefi.Tonhalle-Orchester Zürich’in müzik direktörü, Deutseche Kammerphilarmonie Bremen’in sanat direktörü ve Parnü Müzik Festivali ile Estonya Orkestrası’nın kurucusu.

The New York Times’in Turning Point ekindeki değerlendirmesini Oksijen gazetesi yılbaşında dilimize de aktararak okuyucularıyla buluşturdu. Jarvi, “Dikkat sürelerinin kısaldığı ve popüler kültürün sindirilebilir içeriği tercih ettiği modern dünyamızda, senfoni orkestrası son derece az takdir edilen bir mücevherdir. Sadece elit sanatın bir kalesi değildir; uyum ve işbirliğinin hüküm sürdüğü ideal bir toplumu da temsil eder. Geçmişi, ırkı veya kişisel tercihleri ne olursa olsun, bir orkestranın her üyesi rolünü bilir, diğerlerini dinler ve mümkün olan en iyi performansı yaratma ortak hedefi doğrultusunda çalışır” diyor.

Jarvi orkestranın sunduğu müzik kadar, insanlara verdiği mesajı doğru anlamamız gerektiğini söylüyor :” Bir orkestra ideal bir toplumun mikrokozmosudur. Kendi fikirlerine sahip olmalarına rağmen işbirliği yapan ve uzlaşan son derece başarılı bölüm liderleri ve müzisyenlerinden oluşur. Bir orkestrada karar alma demokratiktir, ancak hiyerarşiye de saygı gösterilir; müzisyenler bir dereceye kadar bağımsızlıklarını ve kişisel ifadelerini korurken şefin vizyonuna güvenir ve onu takip ederler. Bu hassas denge, bireylerin liderliğine saygı duyarken birlikte çalıştığı iyi işleyen bir toplumu yansıtır.”

Şef, günümüzde orkestraların elitizmin sembolü olarak algılandığını,........

© Ekonomim