Benim üniversite öğrenciliğimin son yıllarında ve akademisyenliğe adım attığım ilk yıllarda Michael Porter, rekabete ve stratejik yönetime getirdiği bakış açısı ile çok popülerdi. Makaleleri yayımlanır yayınlanmaz bulunmaya çalışılır, kitaplarının neredeyse her sayfasının altı çizilerek okunurdu. Defalarca Türkiye’ye geldi.

Porter, konferanslarında şirketlerin operasyonel etkinlik ve strateji arasındaki farkı göremediklerini belirterek, verimlilik, kalite ve hız gibi konulara odaklanmaları gerektiğini sürekli vurguladı. Bunun için de şirketlerin yönetim anlayışlarını değiştirmeleri gerektiğini belirtti. Şirketler operasyonel iyileşme sağladıkça sürdürülebilir bir karlılığa doğru emin adımlarla ulaşacaklarına ilişkin şirket sahiplerini ikna etmeye çalıştı.

Porter’ı yurt dışından gelmiş meşhur bir adam gözüyle görmeyip önerdiklerini işletmelerinde uygulayanlar, stratejik pozisyon geliştirme konusunda rakiplerinden ayrıştılar ve karlılıklarını sürdürülebilir kılmak açısından belirli düzeyde tutmaya çalıştılar.

Sürdürülebilir kârlılığın temelinde ‘rekabet’ yatmaktadır. Rekabet şirketleri dinamik tutar, verimli olmaları gerektiğini sürekli kendilerine hatırlatır. Rekabetin oluşmasını sağlamak da kamunun görevidir. Yasa ve düzenlemelerle şirketler arasında ‘adil rekabeti’ sürekli kılmak, rekabet bozucu eylemlere anında müdahale etmek Kamunun yetkilendirdiği otoritenin sıkı denetimi ile gerçekleşir.

Rekabet Otoritesi ya da adına ne derseniz deyin eylemlerinde şeffaf, bağımsız, rekabeti bozucu faaliyetleri en küçüğünden en büyüğüne kadar denetleyen, gerektiğinde cezalandırılan, caydırıcı önlemleri alan, noksan rekabetin olduğu alanlara müdahale eden bir kurumdur.

Rekabet Otoritesi bu eylemleri gerçekleştirirken, Kamu da bizzat şirketler arasında ayırım yapmayarak, ihalelerde her firmaya eşit davranarak, ihale süreçlerini şeffaf tutarak ve korumacılığı hassas sektörler dışında en aza indirerek, rekabet otoritesine yardımcı ve destek olur.

Rekabetin yoğun olduğu bir ülkede şirketler........

© Ekonomim