Temmuzun son dönemecinde, yılı tamamlamaya 4 ay kala, farklı başlıkların konuşulacağı bir zaman dilimine giriyoruz. Hem içeride hem de dışarıda durum böyle. Yoğun veri akışının içerisinde dış taraf için en kritik başlık kuşkusuz Fed. İçeride ise muadili TCMB ve Moody’s sonrasına dair hesap kitap üzerine kafa yormaya çalışacağız. Anlayacağınız, gündem yoğun.

ABD ekonomisinde kısmen yavaşlama söz konusu. Henüz alarm düzeyinde değil, fakat istihdam rakamı bir süredir buna dair işaretler veriyor. İşsizlik oranının %4 civarında gezinmesi, normalleşme adına zaten Fed’in istediği ve sıkılaşmanın doğal bir sonucu. Hatırlayalım; bir dönem o denli düşük seyrediyordu ki piyasadaki canlılık ve iş değiştirme trafiğindeki artış hemen hemen her analiz içerisinde kendisine yer bulmayı başarıyordu. Zaten parasal sıkılaşma dönemleri ‘mecbur kalmadıkça’ ve ‘yeniden restorasyon ihtiyacı doğmadıkça’ dengelenme amaçlı atılan adımlardan oluşur. Fed’in yaptıklarının gerekçelerinin büyük kısmı da bu kanaldan geldi-geliyor. Öte yandan şunu da eklemek lazım: Hakikaten Fed, ABD ekonomisini sıkılık anlamında zorluyor. Belki de tarihin Volcker sonrası en ciddi sıkılaşma periyodundan geçiyor ekonomi. Ancak, iki dönemin karşılaştırması pek de mümkün ve sağlıklı değil. Öncelikle enflasyonun dinamikleri, servet ve tasarruf düzeyleri ciddi anlamda farklı. Bu da Fed’in süreyi uzatmasına koşulları uygun hale getiren unsurlardan.

Şimdilerde Fed’in üzerinde çok ciddi siyasi baskı var. Hakikaten öyle. Beyaz Saray’dan, Başkan’dan, Başkan’ın çevresinden, nispeten-sınırlı olmak kaydıyla Bakan’dan, her yerden........

© Ekonomim