Yüksek yargının iş yükünü azaltmak ve görece küçük miktarlı davaları daha alt derecelerde, istinaf aşamasında sonuçlandırarak Danıştay’ı içtihat mahkemesi haline dönüştürmek amacıyla 2016 yılında ilk önce istinaf ve temyiz başvurularına parasal sınırlamalar getirildi. Ancak bu düzenleme yapılırken bu parasal sınırların hangi tarih veya hangi aşama itibariyle uygulanacağı düzenlenmedi. Bu boşluk Danıştay tarafından (Anayasa Mahkemesinin de bir kararında belirttiği gibi) üst derece mahkemelerinin iş yükünü azaltmak amacıyla, istinaf veya temyiz başvurusuna konu kararın veriliş tarihi itibariyle uygulanması yönünde içtihat oluşturuldu.

Ancak bu uygulama yargı yolunun kanunlarla belirlenmesi zorunluluğu, hak arama özgürlüğü, yargıya erişim hakkı, eşitlik gibi bazı hak ve ilkelerle bağdaşmadığından, her yıl başında yargı parametrelerini aktardığım yazılarımda sürekli eleştiri konusu yapıldı. Benim dışımda da idari yargı üzerine çalışan diğer yazarlarda bu konuda eleştiri getirdiler. Çünkü bu kurallar, dava açanın davasını açtığında belli olan kanun yollarından yararlanma olanağını, dava sürecinde belirsizleştiriyor ve hatta bazı hallerde bu hakkı ortadan kaldırabiliyordu. Bu uygulamada bazı davalarda kanun yollarının açık olup olmaması istinaf veya temyize konu edilecek kararın veriliş tarihine göre belirlenirken, kararı veren mahkeme bu şekilde kanun yoluna başvuru hakkını belirler hale geliyordu.

Nihayet Anayasa Mahkemesi bir kararında bu hususa dikkat çekerek böylesi bir uygulamanın Anayasal ilke ve kurallarla bağdaşmadığını belirtti. Bunun üzerine yasa koyucu; istinaf ve temyiz başvurusu konusundaki rakamsal sınırların davanın açılış tarihi itibariyle uygulanmasını temin edecek bir düzenleme yapmak yerine, uygulamayı yasaya aktaracak bir düzenleme tercihinde bulundu. Uygulama, İdari Yargılama Usulü Kanunu’nun 7524 sayılı kanunla yeniden düzenlenen ek 1.........

© Ekonomim