Hemen her yıl ocak ayında bir yazımı “Vergi Yargısının Parametreleri”ne ayırıyorum. Bu yazılarımda, vergi yargılama hukuku alanında uygulanacak tek hâkim sınırı, istinaf veya temyiz sınırı gibi parasal ölçütleri aktarıyorum.

Her yıl yeniden değerleme oranı esas alınmak suretiyle artırılarak uygulanan bu parasal sınırlardan tek hâkimle bakılacak davaları ve duruşma yapılma zorunluluğunu belirleyen sınırlar, davanın açılış tarihi esas alınarak uygulama alanı bulmaktadır. Buna karşılık istinaf ve temyiz konusu yapılacak kararlara ilişkin parasal sınırlar, istinaf veya temyiz talebine konu edilecek karar tarihi itibariyle uygulanmaktadır.

Yazılarımda önceleri Danıştay içtihadına göre yürüyen bu şekildeki uygulamayı hep eleştirmiş ve Anayasa’ya aykırı olduğunu hep vurgulamıştım. Zira, böylesi bir uygulama bence açıkça hak arama özgürlüğü, yargıya erişim hakkı ve tabii hâkim ilkesi ile çelişmektedir. Zira burada istinaf ve/veya temyiz şeklindeki kanun yoluna başvuru hakkı, kanuna göre değil, kararı istinaf veya temyiz konusu edilecek yargı merciine göre belirlenmektedir. Örneğin istinaf mahkemesinin kararını, yıl içerisinde vermesi ile iş yükü veya sair sebeplerle izleyen yıl vermesi hallerinde, yeniden değerleme oranına göre değişen temyiz sınırları dolayısıyla temyize tabi bir karar, temyiz edilemez şekle dönüşebilmektedir. Bu uygulamada tabii hâkim ilkesinden uzaklaşılmakta, kanun yolları kanunla belirlenir halden çıkartılmakta ve tamamen vergi ve istinaf mahkemelerinin takdirine kalmaktadır. Davanın açılışında belli olmasına rağmen, istinaf ve temyiz sınırlarının her yıl yeniden........

© Ekonomim